What’s the point?

“เพื่ออะไร?”

แน่นอน เมื่อเอ่ยปากว่าจะลาออกจากงานไปขับรถเล่นสักกะหน่อยโดยใช้เงินเก็บหามาได้ก้อนแรกเป็นทุน ก็ต้องพบกับหลาย
“แต่” หลาย “ทำไม” ซึ่งเข้าใจดีว่าได้ถูกเอ่ยออกมาด้วยความรักความห่วงใยของคนใกล้ตัว
เนื่องจากการที่ตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่แล้วว่าไม่ว่าจะพบกับกี่ “แต่” หรือ “ทำไม” ก็ยังจะออกเดินทางอย่างแน่นอน ทำให้ทุกครั้งที่ได้ยิน แต่ หรือ ทำไม กลับทำให้หัวใจชุ่มชื้นถึงความอบอุ่นที่หลายๆคนมีให้ และทำให้คิดตาม ทั้งทั้งที่เมื่อก่อนเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น เหมือนเป็นการโยนฟืนเข้าไปในกองไฟของอีโก้ สูญเสียประสาทในการฟัง เหมือนฉากที่ไมเคิ่ลกำลังจะฆ่าโซลอซโซ่ในเรื่อง The Godfather ภาคแรก ผู้กำกับได้สอดเสียงรถไฟเบรคบนรางลั่นเป็นเสียงแหลมดัง อี๊ดๆๆๆๆ ไมเคิลสูญเสียประสาทในการฟังไป! เราก็เช่นเดียวกัน เมื่อสมองตะโกนกรอกหูเป็นคำสนองว่า ก็หนูจะทำอ้ะ!

ด้วยความที่ขี้เกียจอธิบาย เลยไม่ได้บอกใครมากนักเรื่องการเดินทางครั้งนี้ และด้วยความคิดที่ว่าจะไปโฆษณาโคมลอยไปทำไมเมื่อมันยังไม่เกิดขึ้น (เหมือนกับที่บอกหลายคนไว้ตอนต้นปีว่าจะเดินทางลงไปป่าอเมซอนที่เปรู สุดท้ายก็เหลวเป๋ว ไม่เกิดขึ้น แป่ว ~)
มีคำถามที่หลายคนถาม และก็ถามตัวเอง ว่าต้องการอะไรจากการเดินทางครั้งนี้หรือ
เราเองก็คิดอยู่นะ แต่ก็ได้คำตอบแบบง่ายๆ เช่น ก็ยังไม่เคยเที่ยวคนเดียว ไม่เคยไปแคนาดา เลยอยากไป ก็แค่นั้น
อาจจะทำให้หลายคนผิดหวังกับคำตอบ เพราะเหมือนกับว่าเขาคาดหวังคำตอบเป็นย่อหน้าเหมือนกับแขกรับเชิญมาพูดในการจบปริญญาของนักศึกษา ที่พูดถึงความหมายของชีวิต หรือความสำเร็จในชีวิต ต่างๆนาๆ
เพราะว่าจุดหมายปลายทางสุดท้ายก็คือที่ที่จากมา ซาน ฟรานซิสโก นั่นเอง แทนที่จะมันจะกลายเป็นการเดินทางแบบเส้นตรง จากจุด A ไปหาจุด B กลับกลายเป็นการเดินทางเป็นวงกลมจากจุด A ไปจุด A แบบว่า “ห้ะ?”

ในความเห็นส่วนตัว

สมัยนี้จะต้องคิดกันเสมอว่า คุ้มมั้ย? การลงทุนครั้งนี้จะคุ้มค่ากับสิ่งที่ได้รับตอนแทนไหม?
ในเมื่อนั่นคือคำถาม เราก็ต้องนิยามกันก่อนเลยว่า ตัวแปรแต่ละตัวคืออะไร

Q: เราลงทุนอะไร?
A: เงินและเวลา
Q: เราจะได้รับอะไร?….
A: เอ่อ .. ยังตอบตอนนี้ไม่ได้มั้ง..? เพราะยังไม่ได้ไปเลยนี่ไง
Q: แล้วมึงจะไปทำด๋อยอะไร???

สรุปว่าไม่ผ่านลิตมัสเทสนะครัช ! ถ้าเป็นนโยบายที่ต้องรอรับการรับรองจากบอร์ด หรือเงินทุนจาก Angel Investor โปรแกรมนี้คงสิ้นสุดกันที่ปลายปากกาหน้าบนหน้ากระดาษนี่แหละ

แต่เผอิญว่านี่เป็นการเดินทางคนเดียว คนเดียวที่เป็นทั้งนักบริหารและนักลงทุน(ก้อนน้อย) เป็นคนเดียวกับนักเดินทาง โปรแกรมนี้เลยผ่านฉลุยนะคร้าบ เย่ !

ยุคสมัยที่ ทำเพราะอยากทำ มันหมดไปแล้วเหรอ? (เออ ว่าแต่มันเคยมีมาตั้งแต่ต้นมั้ย?) จะนั่งเอาตัวเลขไปใส่ค่าให้กับสิ่งที่ใส่ค่าด้วยตัวเลขไม่ได้คงต้องนั่งอยู่นาน เสียเวลาเปล่าๆ เพราะว่าสิ่งที่เราได้รับมันจะตอบตัวเองในการเดินทางอยู่แล้วล่ะ ผมว่า และมันจะสนุกขึ้นตรงที่เพียงแต่แค่นึกยังนึกไม่ออก แค่จินตนาการยังจินตนาการไม่ได้! เหมือนกับหนังที่คาดเดาไม่ได้เลยว่าตอนจบเป็นอย่างไร เราคงต้องกลั้นเยี่ยวนั่งดูไปจนกว่าหนังจะจบปวดตูดตามๆกัน
ถ้าจะให้ตอบแบบกำกวมหน่อย แต่น่าจะทำให้คนที่ถามหยุดถามได้ เพราะน่าจะได้ยินกันมาตั้งแต่สมัยประถม ก็จะตอบว่า “เพื่อสร้างสมประสบการณ์ชีวิต” แต่ถ้าจะให้ตอบแบบกวนตีน เหมือน Jules ใน Pulp fiction, ก็จะตอบว่า “I’m just going to walk the earth”

ฉากใน Godfather :: Jules and Vincent dialogue from Pulp fiction